Wintersport met uitzicht op het Gardameer, mooier wordt het niet…

Door: Sytske Maaijen

Alles is anders gedurende dit laatste jaar en ook het winterseizoen. Sinds de eerste dagen van december zijn er letterlijk meters sneeuw gevallen, grijpt de kou om zich heen terwijl de liften stil staan. Ik mag van geluk spreken dat de regio Trentino, met uitzondering van de feestdagen, continue tot gele zone behoort en daarmee wat extra vrijheden biedt. Wij kunnen de bergen in en er is niks gezonder voor hoofd en lijf dan buiten bezig zijn.  

Vanuit mijn keuken heb ik zicht op de Monte Stivo (2.054 m), een prachtige berg, met boven een schitterend uitzicht op het gehele Gardameer en de Brenta Dolomieten. De hut moest tijdens de feestdagen dicht blijven maar 7 januari zie ik ’s avonds boven ineens de lichtjes fonkelen. De volgende ochtend, vrijdag, bel ik de huttenwaard en hij bevestigt dat hij die dag open is en er zijn nog slaapplaatsen vrij in de hut. Ik reageer snel en bel een vriendin of ze meekomt met haar dochters. Wij wonen beiden zonder overige familie hier aan de noordzijde van het Gardameer. Al tijdens de eerste lockdown vormen wij een ‘familie’ om zo in elk geval elkaar behulpzaam te kunnen zijn.

Toerski’s, stijgijzers en sneeuwschoenen

Ik zorg dat mijn jongste dochter om 12 uur van school opgehaald kan worden en haar zus zal sowieso om 13.30 uur thuis zijn. Ik pak rugzakken in, leg skikleding voor ze klaar en zorg dat de toerski’s voor mij, de stijgijzers, sneeuwschoenen en pannenkoek sledes in de auto liggen. “Siiiii in de hut slapen” roepen mijn meiden opgewonden als ik het plan vertel en rond half drie staan we op de parkeerplaats bij Sant Antonio (1.200 m.). Het is koud maar de zon schijnt en we wandelen rustig omhoog.

Het eerste stuk gaat door de bossen. Ik kom diverse bekenden tegen die afdalen en na een klein uurtje stoppen we bij ‘Le Prese’ (1.480 m.) Bij een houten kruis en bankje voor een pauze, overzien we de hele helling met in de verte de contouren van de hut. Dit punt is altijd lastig omdat het een oneindig eind lijkt. Maar na wat thee, koekjes en gedroogd fruit is er nieuwe energie voorradig.

Grete en Noora wilden geen sneeuwschoenen aandoen omdat er een goed pad door de sneeuw is gebaand, maar met de stijgijzers zakken ze soms toch in de diepe sneeuw weg wat het zwaar maakt. Rustig maar gestaag gaan we via de bergkam omhoog. Steeds omkijkend naar de zon die langzaam achter de bergen zakt en de meest prachtige kleuren en panorama’s cadeau doet. Mijn oudste wil steeds vaker pauzeren. Gelukkig haakt ze aan bij haar vriendin die voorop loopt en daardoor is het leed snel geleden. De twee stappen weer flink door.

Magisch uitzicht

Zodra de zon achter de bergtoppen boven het Gardameer is verdwenen, is de bijtende kou direct voelbaar. Het helpt dat het uitzicht werkelijk magisch is. Een diep oranje hemel van de ondergaande zon, Riva del Garda, Arco en Torbole liggen al in het donker waar lampjes branden. Wij lopen over de sneeuw die het laatste licht weerkaatst, met als doel de hut net onder de top.

Rond half zes zijn we blij de warmte tegemoet te stappen, en heet huttenwaard Alberto ons welkom. Handen reinigen, masker op en snel brengen we de spullen naar onze kamer. De meiden joelen enthousiast over het 3-etage hoge stapelbed. In een mum van tijd hebben ze hun bedden in orde gemaakt. We leggen de schriftelijke verklaring af als twee gezinnen met elkaar samen te leven zodat de meiden bij elkaar kunnen slapen. Om zeven uur wordt het diner geserveerd. Met gloeiend rode wangen van de kou, genieten we van de lokale gerechten. Een paar wandelaars en toerskiërs die hierboven iets eten en drinken om vervolgens weer af te dalen houden ons gezelschap. Als ik voor het slapen gaan nog even de sterrenhemel bekijk, zie ik lager nog diverse hoofdlampjes van de laatste bezoekers van de hut.

Onrustige nacht

De met hout betimmerde kamers in de hut ‘Rifugio Marchetti’ zijn gezellig en, niet onbelangrijk, voldoende warm. Maar de nacht is onrustig. Slapen op 2.000 meter is even wennen. Ik word regelmatig wakker en om zeven uur besluit ik dat ik de zonsopkomst wil zien. Ik schiet mijn skikleding aan. Grete komt met mij mee. Het is bitterkoud buiten en de temperatuur zal tussen de -15 en -20 liggen. We lopen een minuut of 10 omhoog voordat we bij het kruis op de top staan. Hier heb je een 360-graden uitzicht, met diep beneden in het dal de Adige vallei, waar de gelijknamige rivier en Brenner autobaan doorheen lopen.

Terwijl we omdraaien worden het Gardameer, Adamello en Brenta Dolomieten zichtbaar, terwijl de zon tussen de wolken door achter de bergen tevoorschijn komt. De warme hut, met vers brood, thee en koffie, lonkt. Terwijl wij ontbijten, worden de luiken alweer gesloten, immers, gedurende het weekend geldt opnieuw code oranje. De afdaling gaat vlotter. De meiden kunnen regelmatig stukken met de slee en wij skiënd over de flanken van de Stivo met zicht op het Gardameer. Monte Stivo… mooier wordt het niet. Ook zomers is dit een prachtige wandeling en een aanrader voor wie aan het Gardameer verblijft.

Wintersport uitzicht op Gardameer

Wintersport uitzicht op Gardameer