Waarom is Italië zo mooi?  

If you can’t beat them, join them. De uitdrukking is op het lijf geschreven van Eelco, Mirjam, Ton en Edo. Zij lieten zich verleiden door Italië om zijn prachtige kunnen en kunsten. Verliefdheid gaat te ver, maar de passie is ongekend. En zij waren niet de enigen! Duizenden Nederlanders delen hun liefde voor Italië namelijk in tientallen clubs.  Wij vroegen hen: Waarom is Italië zo mooi?  

De liefde van Nederland voor Italië is ongekend groot. Dat is geen beroepsdeformatie van jouw favoriete lijfblad (ahum), maar wetenschappelijk onderbouwde kennis. Het toont zich namelijk niet alleen in onze reisbestemmingen en keukenkastjes vol pasta en saus, maar ook in de auto die voor de deur staat, de muziek die uit uw speakers komt – Vivaldi of Måneskin? – en de koffiemachine op het aanrecht. En dan reken ik die pad-pruttelaar Senseo uiteraard niet mee, al hebben Philips en Douwe Egberts ons hiermee wel een beetje gecultiveerd. Maar kijk ook naar de media die zich uitsluitend laten inspireren door ‘het beloofde land’.

Il Giornale is na veertien jaar nog lang niet uitgeschreven, terwijl Italië Magazine en De Smaak van Italië nog langer bestaan. En ieder jaar vijftigduizend bezoekers voor het Italië Evenement, ook dat bevestigt dit bijzondere (inter-)nationalisme. Over welk land kunnen we dit zeggen? De overvloed aan Italofielen in ons land manifesteert zich daarnaast in allerlei sub- en cultgroepen. Deze leden voelen zich verbonden met landgenoten die dezelfde koffie drinken, auto rijden of muziek zingen. Gezamenlijk worden bijeenkomsten georganiseerd en ervaringen uitgewisseld, waarbij een reis naar de heilige graal uiteraard als een bedevaart wordt ervaren. Il Giornale vroeg enkelen van hen hun passie te prediken…

Eelco Brandes, Lazio-supporter

“Ik ben altijd gek geweest van voetbal. Vroeger als kind vooral van PSV, maar later, toen ik ’s avonds langer mocht opblijven, ging de wereld voor me open. Ineens zag ik in het weekend bij de NOS samenvattingen van buitenlands voetbal. Dat was in de jaren van Gullit, Rijkaard en Van Basten bij AC Milan, dus ja, die wedstrijden kregen hier toen wel veel aandacht. En nadat ook veel andere Nederlandse toppers naar de Serie A in Italië gingen, zoals Bergkamp, Van ’t Schip en Winter, werd Italiaans voetbal nog groter in Nederland. Winter ging naar Lazio en toen ik hem in dat shirt zag, werd ik op de een of andere manier gegrepen. Ja, dat werd magisch.

Ik ben de club sindsdien altijd blijven volgen. Zo ga ik elk seizoen wel een keer of vier, vijf naar een wedstrijd. Zodra het speelschema bekend is, check ik de spannendste uitwedstrijden en derby’s en boek ik mijn tickets. Vooral die derby Lazio – Roma is geweldig. Het is een beetje als Ajax – Feyenoord in de Kuip, maar dan nog intenser. De vlaggen, het spektakel vooraf, de intensiteit op de tribune; ongekend.

Pech

Ja, ik heb ook wel eens pech gehad. Vier jaar geleden speelde Lazio tegen Vitesse, dus in Nederland. En waar was ik? Ik zat in Italië. Dat was even dikke pech. Door Lazio ben ik eigenlijk ook steeds meer van Italië gaan houden. Ik kwam er steeds vaker, ontdekte de mooiste streken, dorpen en steden, en daardoor leerde ik ook Italianen kennen. Ja, ik heb er geweldige vrienden gemaakt. Daarvoor was een taalcursus wel zo handig, trouwens. Zo ontdekte ik ook prachtige films in het filmhuis, waar ik voor die tijd eigenlijk niet kwam. Echt waar, het is zoveel meer geworden dan voetbal alleen. Ik boek dan ook al lang niet meer alleen een ticket voor een wedstrijd, maar gebruik het retourtje meteen om een nieuw stukje Italië te ontdekken.”

Ton Koehorst, operazanger

“Italië is en blijft een land waar ik graag kom. Dat was vroeger vooral voor het honkballen, maar later ook voor opera’s. Sinds ik bij het Velser Operagezelschap Bel Canto zing ben ik het Italiaans en de opera nog meer gaan waarderen. Dat heeft ook met een paar prachtige operareizen te maken. Van Lucca naar Torre del Lago en via het Puccini-festival naar Verona voor Aida en Nabucco. Die stad was de kers op de taart, prachtig.

Met ons koor zingen we bijna uitsluitend Italiaanse stukken, van Verdi, Donizetti en Rossini, bijvoorbeeld. Zo hadden we dit jaar veel succes met Verdi’s Nabucco, terwijl we op dit moment werken aan de uitvoeringen van Donizetti’s L’elisir d’amor, die in maart volgend jaar wordt opgevoerd. Mag ik reclame maken? Dan noem ik graag de website voor kaarten: operakoorbelcanto.nl.”

Edo van Graas, rijder Fiat 600

“De liefde voor de Fiat 600 is als de liefde voor je kinderen. Alleen staan onze kinderen in de garage, haha. Bij mij begon die liefde al heel vroeg. Mijn opa werkte als chef werkplaats bij Fiat-importeur Leonard Lang en reed Fiat 600. De afdankertjes gingen naar mijn vader, die ze dan helemaal opreed. Mijn fascinatie zat hem in het feit dat als mijn grootouders op visite kwamen, er een Fiat 600 de oprit op reed en de deurtjes opengingen, waarna mijn beide opa’s achter een wolk sigarenrook uitstapten, beiden een hoed op, om vervolgens mijn beide oma’s hielpen met uitstappen. Ik zie het nog zo voor me. Fascinerend.

In de jaren negentig kochten mijn vrouw en ik onze eerste 600 en daarna nog een paar. Al snel volgde het lidmaatschap van de Fiat 600 Club Nederland, waarin we tot op de dag van vandaag nog altijd actief zijn. Inmiddels hebben we vijf oldtimers, dus er is altijd wel wat te doen in de werkplaats. De ‘oude dames’ vinden het maar wat fijn om vertroeteld te worden, haha. Daarnaast gaan we vaak naar beurzen, óók in Italië, en rijden we een aantal rally’s per jaar. Samen, inderdaad.

Ik ben gezegend met een vrouw die minstens zo fanatiek is met de 600. We zijn dan ook al bijna dertig samen actief voor de club. Het is een soort tweede familie, een warm bad voor iedere 600-rijder.”

Ard van de Steur, Poorter van Venetië

“Het was als een paplepel, de liefde voor Venetië. Mijn vader had het ‘wonder’ van Venetië al jong ontdekt en wist dat over te brengen. Samen hebben we een paar jaar achtereen een week in de stad doorgebracht; gewandeld, gevaren, kerken en musea bezocht en heerlijk gegeten. Ons traditionele gezamenlijke hoogtepunt was een tocht naar Torcello voor het bewonderen van het Laatste Oordeel in de kerk, in combinatie met een lunch bij Locanda Cipriani.

Zelf probeer ik er met regelmaat ook even te zijn, onder andere in mijn rol als bestuurslid van de aan de Vereniging De Poorters van Venetië gelieerde stichting Nederlands Venetië Comité. Het is een vereniging voor liefhebbers van de stad, die niet alleen reizen organiseert, maar ook lezingen en andere bijeenkomsten. Door de leden wordt geld opgebracht dat door de stichting Nederlands Venetië Comité wordt uitgegeven aan restauratieprojecten in Venetië, waaronder de monumentale San Zaccariakerk. Zo wordt op dit moment een marmeren beeld van Johannes de Doper gerestaureerd en doen we onderzoek naar het water dat in de crypte van de kerk staat. Het water stijgt en dat is bedreigend voor het gebouw.

Tja, hoe beschrijf je de liefde voor een stad? Dat is met geen woorden te vangen. Het zon- of maanlicht, de geuren, het geluid van kabbelend water, de drukte van toeristen in het centrum en tegelijkertijd de rust van de buitenwijken, maar ook de grandeur versus het zichtbare verval. Zoiets?”

Mirjam van de Kamp, illy-verzamelaar

“Nee, ik was helemaal geen koffiedrinker toen ik aan mijn verzameling begon, haha. Het was bij een Italiaans restaurant in Zwolle, ik geloof in 1998, toen ik een paar kopjes zag staan. De lieflijke vorm, die sprak me aan. Een beetje Nijntje-achtig. Bovendien dronk het wel lekker, zo’n klein kopje espresso.

Ik ben vervolgens op onderzoek uitgegaan en ontdekte dat illy er een soort kunstfonds aan had gekoppeld. Nou, dat vond ik helemaal geweldig. Ze vragen dus kunstenaars en artiesten om een servies te ontwerpen en met een deel van de verkoopwinst worden kunstenaars gesteund. Fantastisch! Maar het design van dat kopje is altijd hetzelfde gebleven. Typisch Italiaans ook, dat gevoel voor kunst en marketing.

Nou, na het zien van dat eerste kopje heb ik mijn eerste eigen kopje gekocht en inmiddels heb ik bijna honderd verschillende. Ja, dat is een aardige kast vol, haha. Het is trouwens wel een dure hobby, want ze zijn niet gratis, maar omdat er een internationale club van verzamelaars bestaat, is het goed te doen. De mooiste? Die van Yoko Ono uit 2015.”