Joëlle Renders in Dolcedo deel 5: Toeristen in eigen dorp
Het is een zomer geweest met onverwachte ontmoetingen. Ik was net terug van het Italië Evenement, toen ik aangenaam werd verrast. Geheel gewoon was ik met Willem en Estelle op het speelplaatsje van Dolcedo. Vaak wachten we daar tot het tijd is om Minne van school te halen. Daar op het pleintje speelde ook een ander kindje. Dat gebeurd wel vaker. Maar dit kindje was Nederlands, en dat is al vrij ongewoon. Nog ongewoner werd het, toen bleek, nadat we aan de praat raakten, dat deze toevallige toeristen helemaal niet zo toevallig naar Dolcedo waren gekomen!
De vader van dat Nederlandse kindje vroeg mij: “maar ben jij dan niet diegene die die stukjes schrijft in il Giornale?” ja, dat ben ik! En het was vooral leuk om te horen dat ze nou juist naar Dolcedo waren gekomen, vanwege die stukjes! Een leuke, toevallige ontmoeting, vooral bijzonder omdat het zo volkomen onverwacht was. Weliswaar aangekondigd, maar niet minder verrassend, was het bezoek vorige week. Levensgenieters, zoals ze zichzelf introduceerden, hadden onze olijfolie in een restaurant geproefd en waren zo enthousiast, dat ze graag eens wilde zien waar die olie dan toch vandaan komt. Dat kan! Dus in de zonovergoten late ochtenduren liet ik onze olijfgaarden zien.
Grappig is wel dat lopend over het land altijd weer de ‘oude gewoonten’ met olijfolie naar boven komen. Gelukkig weten steeds meer mensen dat olijfolie weliswaar goed is tegen verstoppingen, maar dat je er geen buikloop van krijgt. Ook Guido, die al ruim twintig jaar in dit gebied komt, kon vertellen dat hij vroeger van zijn ‘padrino’ (peetoom) geprakte aardappels kreeg, met een heleboel olijfolie, juist tegen buikloop. Zo zie je maar. Het was een hele gezellige wandeling, maar wel erg warm, ik loop toch liever met de dageraad over het land.
Ochtendgloren, het heeft zoiets betoverends om ‘s ochtends vroeg, als de zon nog niet zo heel erg heet is, buiten te zijn. De dag ontluikt, alles lijkt zoveel kwetsbaarder. Er heerst serene rust. Alhoewel, rust… al snel is het geluid van de bosmaaier daar, want die ochtenduren zijn het ideale moment om eens flink aan de slag te gaan! Het hoge gras en ook de bramen, moeten weg zijn voor we netten gaan leggen voor de olijvenoogst.
Er is nog wel even tijd voor de oogst begint in november, maar we zullen onze tijd hard nodig hebben. Al het land maaien; dat is de grote, warme, zomerse klus. Voor dag en dauw opstaan om de hete zonnestralen zoveel mogelijk te vermijden. De zon is fel en warm, maar in de schaduw is het goed toeven. Het leven speelt zich nu vooral buiten af, op het land, maar ook bij huis. Wel zo makkelijk want Estelle eet het liefste zelf, en een eenjarige die zelf eet betekend: een hapje voor Estelle, heel veel hapjes voor de grond…
Ook kunnen we nu in huis langzaam verder gaan met renoveren, zonder dat we er al te veel last van hebben. We zijn toch buiten! Tegenwoordig hebben we zelfs weer de authentieke buiten-w.c. in gebruik en sinds kort een overdekte buitenbadkamer, geheel naar eigen ontwerp. Design van eigen makelij, zeg maar.
In huis zijn we iedere keer een stukje verder aan het renoveren. Zoveel mogelijk zoals het was, met gebruik van oude dingen. Toen het dak van een buurhuis werd vernieuwd, gingen alle oude ‘ciappe’ (leistenen dakbedekking) weg. Gelukkig konden wij ze krijgen want ardesia is zoiets oorspronkelijks, echt van hier en bovendien erg mooi. Zo richten wij ons huis dan ook in: met spullen van hier, wat fantasie en veel geduld. Puur natuur en basic!
Estelle is absoluut geen baby meer, ze loopt rond, laat heel duidelijk weten wat ze wil, en ze wil een hele hoop. Als we over het weggetje langs de bramen lopen, dan springt ze haast van mijn arm en strekt haar handje uit; oh, ja, natuurlijk, ze wil bramen eten! Estelle is dol op bramen, ik ook wel, maar toch zijn we ze liever kwijt dan rijk, want bramenstruiken zijn een grote rivaal voor de olijfboer; ze overwoekeren namelijk helemaal de olijfbomen als je ze niet flink klein maait ieder jaar.
Estelle zit het liefst op tafel Willem is van hobby veranderd; hij is olijf-af. Logisch ook, olijven zijn nu veel te hard en klein en nog helemaal niet lekker. Meneer is tegenwoordig hagedis, tja die rennen continue voor je voeten, doet doet hij ook, dus enige gelijkenis is wel aanwezig.
Minne is meer geïnteresseerd in de sprinkhanen die om je oren vliegen, vooral die mooie met blauwe of rode vleugels. En ik, mijn interesse blijft toch bij de olijf. Vandaar dat ik me steeds meer verdiep in de smaak van olijfolie en druk bezig ben met het steeds meer eigen maken van die smaak. Inmiddels ben ik dan ook ‘assaggiatore’, en starten we binnenkort met nieuwe zittingen van het blind proeven van olijfolie. Een fascinerend vak apart. De volgende keer zal ik daar zeker meer over vertellen, want dan zitten we midden in de nieuwe oogst!
Ben je nieuwsgierig geworden en kom je ook graag een keer langs? Laat het gerust weten, ook voor een wat langere, minder vakantieachtige periode. Er is altijd genoeg te doen!
Lees ook deel 1 tot en met 4 van Joëlle in Dolcedo.
Deel 1, deel 2, deel 3, deel 4.
