Mijn reisverhaal uit Calabrië

Door: Wilco van Dijen

Het is een uur of één en we hebben zin in een lichte lunch. In Calabrië betekent dit voor ons een terrasje, een eenvoudige salade en twee bordjes om te delen. Hier begint mijn reisverhaal uit Calabrië.

Na het bekijken van Stilo met zijn eeuwenoude byzantijnse kerk zijn we beland in Monesterace maar de kleine straatjes zijn leeg, er is niets te vinden. Van twaalf tot vijf is hier alles dicht. Vanaf een balkon spreekt ons een dame aan. Zoals je dat wel uit Italiaanse films kent, stijlvol, zilvergrijze haren tot op de schouders, een tikje mysterieus, alsof ze hier niet hoort. Een klein windje waait door de lichte gordijnen achter haar. Chiara is uit het noorden, uit Florence, ze is hier voor de zomer. Ze geniet net als wij van het verstilde leven in het zuiden. Er is direct een klik. Zo worden we uitgenodigd voor het feest in Monesterace die avond daarop. “Kom op tijd”, roept ze nog. “Ik laat je dan ook het dorp zien”,  en ze verdwijnt door de openslaande deuren.

Feest in Monesterace

De volgende dag zijn we er op tijd, op het piepkleine dorpsplein bij de kerk is het een drukte van jewelste. Kleine kinderen kleden zich om voor de processie.  Vaders, moeders kijken trots naar hun kroost, ‘nonna’ spreekt de kinderen vermanend toe:“Maak je niet vies, voorzichtig!”. Dan komt langzaam de stoet in beweging over het bloemenhart dat voor de kerkingang is neergelegd. De kinderen voorop, een beeld van Jezus op de schouders van de dorpelingen daarachter. Uit een raam worden door een oud stel bloemen gegooid, verderop kust een vrouw de voeten van het beeld. Door de nauwe straatjes klinkt het gebed uit een meegedragen luidspreker. De priester herhaalt als een mantra het gebed, zijn volgelingen bidden mee.

In de menigte zien we dan het lachende gezicht van Chiara, ze draagt een lange jurk, ze wenkt ons. “Kom!” Als oude vrienden worden we begroet en voorgesteld aan haar vrienden, de buren en belangrijke personen van het dorp, aan Vitale, de eigenaar van een wijnmakerij en aan de burgermeester.

De vrouwen uit het dorp hebben grote pannen op het vuur staan. In de kleine ruimte is het bloedheet, inmiddels bekende gezichten koken voor het hele dorp. In de geïmproviseerde keuken heeft ieder zo zijn eigen taak. Langs de lange tafels wordt rond gegaan met schalen heerlijke focaccia.

Burgemeester

“Loop even mee”, zegt Chiara. We worden meegenomen in het donker naar het kasteel, één van de belangrijke bezienswaardigheden van Monesterace. Op het binnenterrein wonen een aantal gezinnen. Een gevolg van wanbestuur uit het verleden. Er werd niet zo goed op het cultureel erfgoed gelet. Chiara gaat verder: ”Een aantal jaren geleden kwam hier de nieuwe burgemeester  ze ontdekte een enorme schuld van de gemeente. Toen ze dit wilde onderzoeken werd haar familiebedrijf, een apotheek, in brand gestoken. Zij en haar familie konden net op tijd ontsnappen.

Enige tijd later is haar auto beschoten, de burgemeester gaf het toen op en wilde ontslag nemen”. De georganiseerde misdaad heeft een grote grip op dit dorp, ze noemt haar gemeente wetteloos en niet bij machte de druk van de maffia te weerstaan. “De burgemeester is toch aangebleven, de bewoners zijn achter haar gaan staan. Onlangs heeft ze een prijs toegekend gekregen voor de moed die ze heeft getoond”

Tarantella

In de verte klinkt de tarantella, de muziek leidt ons terug naar het dorpsplein. De tafels staan vol heerlijk eten en wijn. Met vertelt de laatste nieuwtjes, kleine kinderen spelen op de trap van de kerk. Pubers staan om de hoek met elkaar te flirten. Chiara vertelt over haar leven in Florence, de tegenstelling met het zuiden. De stilte in Calabrië is niet alleen mooi. In het verleden zijn veel mensen hier weggetrokken. De armoede dreef de inwoners naar het noorden of naar het buitenland. We spreken met Bruno, zijn ouders vertrokken in 1953 naar Australië, hij is nu terug met zijn familie om zijn geboortegrond te laten zien. De afgelopen dagen ontmoette hij neven en nichten, ze aten bij een oom, een emotioneel weerzien.

Vitale komt nog even aan onze tafel zitten, er gaan nog een paar flessen van zijn wijn open. Schalen zoet nagerecht gaan rond. De muziek zweept iedereen op en er wordt volop gedanst. De tafels raken leger, de dansvloer voller.

Terug in onze agriturismo vallen we moe van de wijn en de vele verhalen van nieuwe vrienden in slaap.

Fotograaf Wilco van Dijen schreef voor Il Giornale dit verhaal over zijn reis naar Calabrië en zorgde ook voor de foto’s. Meer van zijn werk is te zien op www.wilcovandijen.nl. 

Het verhaal van de Albanezen in Calabrië.
Rondreis in Calabrië en Basilicata. Slow vakantie op z’n best
Bekijk ook het gesprek dat De Volkskrant had met Maria Carmela Lanzetta, burgemeester van Monesterace.
Burgemeesters protesteren tegen film die stereotype beeld schetst over Calabrië
Bekijk ook het gesprek dat De Volkskrant had met Maria Carmela Lanzetta, burgemeester van Monesterace.
Burgemeesters protesteren tegen film die stereotype beeld schetst over Calabrië
De keizerlijke rots van Rocca Imperiale
Ontdek Locri in Calabrië.

Mijn reisverhaal uit Calabrië

Mijn reisverhaal uit Calabrië