Sicilië is een juweeltje!

Door: Barbara Klein Bussink

Sicilië is een juweeltje en ik ben niet de eerste die dat ontdekt. Het driepuntige eiland ligt heel centraal in de Middellandse Zee. Eeuwen geleden al zijn hier allerlei volkeren terecht gekomen. Met goede en minder goede bedoelingen. Dat verklaart de achterdocht van de Sicilianen voor vreemdelingen. 

Zo waren hier Feniciërs, Grieken, Romeinen, Byzantijnen, Arabieren, Normandiërs, Fransen en Spanjaarden. Het mooie is dat die allemaal hun steentje (letterlijk!) hebben bijgedragen en dat je van hen allen nog sporen terugvindt. Het resultaat is een geweldige en unieke mengelmoes aan stijlen en culturen. Dat zie je aan de gebouwen, dat hoor je in de taal en dat proef je in het eten. Want ook de keuken van Sicilië is een ratjetoe aan stijlen. Couscous, sardientjes met rozijnen en zoete gebakjes van de Arabieren, aubergines meegebracht door de Spanjaarden en wijn gemaakt volgens de Griekse tradities van eeuwen geleden.

Lente in de Madonie: Cefalù

De Madonie is een bergketen in het noorden van Sicilië. Je kunt hier nog van de ongerepte natuur genieten. Wij proberen het uit en doorkruisen het gebied in maart in twee dagen. Cefalù ligt aan de rand van de Madonie en is tevens een bekende toeristenplaats aan de noordkust van Sicilië. Ondanks dat toerisme heeft de plaats zijn eigen, bijzondere sfeer weten te behouden en je kunt er bovendien heerlijk aan het strand liggen. Vanaf hier ben je echter ook in één stap in een heel ander Sicilië, daar waar men zich nog omdraait als er toeristen aankomen.

Wij rijden vanuit Cefalù naar Pollina en schrikken als we zien hoe hoog het ligt. Moeten we daar naartoe? Het lijkt alsof de huisjes op de berg geplakt zijn. Maar wat een uitzicht over de kust heb je vanaf hier! Als we het bergdorpje weer uitkomen lijken we in een filmdecor beland te zijn. De lente spat ons tegemoet! Wat is het hier mooi! Velden met bloemen, glooiende groene heuvels. Maar ook ruige bergen met besneeuwde toppen, zilvergroene olijfbomen en schaapjes in de wei.

Castelbuono

We komen aan in Castelbuono waar zich het 14^e-eeuwse kasteel van de familie Ventimiglia bevindt. Bij bar Fiasconaro nemen we koffie en een stukje panettone, iets waar het bedrijf beroemd om is. Iets verderop op het plein staat een meisje achter een tafel met producten uit de Madonie. Ik laat mij verleiden tot het kopen van een stukje biologische geitenkaas met wilde venkelzaadjes! Een bijzonderheid van Castelbuono is, dat hier sinds een paar jaar het vuilnis opgehaald wordt met ezeltjes. We gaan verder de Madonie in en genieten van de schitterende vergezichten, rijdend tussen bloeiende mimosa, amandel- en perzikbomen. Sopralia Sottana en Sopralia Soprana zijn twee schilderachtige dorpjes, ver verwijderd van de bewoonde wereld.

La Locanda di Cadì

Datzelfde gevoel hebben wij ook bij ons overnachtingsadres. Het ligt net buiten Petralia Soprana en het is even zoeken, maar dan heb je ook wat. De zon is inmiddels verdwenen en het is koud hier hoog in de bergen. De hond van eigenaar Diego is het eerste levende wezen dat ik aantref. Hij brengt me naar zijn baasje die net met blokken hout aan komt lopen. ‘Buonasera! Kijk maar even welke kamer je wilt hebben, dan maak ik de kachel aan.’ ‘Kachel?’ ‘Ja, centrale verwarming hebben we hier niet.’

Ik ben blij dat mijn kamergenoot ervaring heeft met vuurtjes stoken. Onze kamer bevindt zich tussen de huizen van de inwoners van dit gehucht. De buurvrouw komt net aangelopen en kijkt nieuwsgierig wat voor vlees ze in de kuip heeft. Achter haar truitje zitten een aantal eieren verstopt. Ze heeft het hok van de kippen op slot gedaan om te voorkomen dat er vannacht een vos binnenkomt. ‘Hier, neem maar mee, twee eieren voor jullie.’ ‘Geef ze maar aan mij, zegt Diego, dan bak ik ze morgen voor het ontbijt voor jullie.’ Iedereen tevreden.

Pure mensen

Diego komt uit Noord-Italië maar is hier helemaal in zijn sas. ‘Hier vind je nog pure mensen met echte gevoelens.’ Wij zijn vanavond de enige gasten en Diego kookt echt geweldig voor ons. Een puur en verrassend menu. Vooraf antipasti met o.a. kaas met stukjes sinaasappelschil. Dan volgt een pasta met tomatensaus en lamsvlees, opgemaakt in de vorm van de Etna: de tomatensaus is de lava die uit de vulkaan loopt. Na heerlijke artisjokken volgen worstjes uit Petralia Soprano waar wijn in verwerkt is. Bij het toetje, een plakje taart met gekarameliseerde peertjes, zegt Diego: ‘Dio esiste’, God bestaat! Ik denk het ook…

Als we naar onze kamer lopen werpen we een blik op Enna. Die stad in de verte schittert ons in duizenden lichtjes tegemoet, als een ruimteschip op een plateau. Vannacht zullen we ons vuurtje brandende moeten zien te houden

Barbara Klein Bussink is reisleidster in Italië en schreef ooit een mooi boek over haar reizen naar Sicilië.