Pelgrimstocht vanuit Den Bosch naar Italië
Pater Pio van Pietrelcina was vorig jaar volop in het Katholieke wereldnieuws want ter ere van Het Heilig Jaar van Barmhartigheid werd zijn lichaam tijdelijk overgebracht naar Rome. Duizenden pelgrims probeerden een glimp van de glazen kist te zien waar de 1968 overleden pater in ligt alsof hij nog maar kortgeleden de laatste adem blies.
Guus Wesselink (64) en zijn vrouw Riet (67) gingen in 2013 al op zoek naar de geboorteplaats van Padre Pio. Dat deden ze te voet, vanuit Nederland, als pelgrims…
Guus en Riet schreven een boek over hun tocht. Daarin vertellen ze niet alleen over hun tocht en de ontmoetingen maar ook openhartig over hun relatie. Want als je na jarenlang 70 uur per week te hebben gewerkt ineens 24 uur per dag, 7 dagen per week op elkaar lip zit is dat even wennen…
Door: Guus Wesselink
Mijn vrouw ik hebben 2.200 km vanuit Den Bosch naar Pietrelcina in Campania gelopen. We liepen drieënhalve maand – met onze bagage in onze rugzakken – elke dag 25 km en we hebben intens genoten.
Waarom lopen naar het kleine Pietrelcina in Italië? De auto nemen en naar Rome gaan ligt dan toch meer voor de hand? Natuurlijk. Maar we hadden eindelijk de tijd en wilden omschakelen van hard werken naar ons gepensioneerde leven en vierentwintig uur per dag bij elkaar zijn. Elke dag, 101 dagen aan één stuk. Daarom liepen we, lekker op ons gemak, genietend van elkaar naar het zuiden en natuurlijk via Rome, de stad der steden!
Maar we wilden nóg verder, naar Pietrelcina. Het 300 km verder zuidelijk gelegen schilderachtige Italiaanse stadje had voor ons iets bijzonders. Daar is namelijk Padre Pio geboren. Wie kent hem niet! De in 1968 gestorven en vrijwel direct daarna heilig verklaarde Franciscaan die zoveel goede werken heeft verricht. Ook ons had hij lang, lang geleden beroerd en daarom liepen wij naar zijn geboortehuis. Het waarom hebben we beschreven in ons boek over deze reis.
Vertrek: 18 juni 2013
Op 18 juni 2013 vertrokken we uit Den Bosch, nadat we natuurlijk eerst een stempel hadden gehaald in ons pelgrimspaspoort in de basiliek van St. Jan en afscheid hadden genomen van familie en vrienden in een van de gezelligste Bossche kroegen, het Pumpke aan de Parade.
Via Maastricht, de Ardennen, Luxemburg en Lotharingen kwamen we in het Franse Besançon. Daar kozen we voor de eeuwenoude Via Francigena, de Romeinse route die van Rome naar Canterbury in Engeland loopt. Door de Jura en Zwitserland liepen we over de bergpaden van de Grand St. Bernard Italië binnen. Het was prachtig warm en zonnig weer op die maandag 5 augustus in 2013. We waren inmiddels 48 dagen onderweg.
Over oude Romeinse wegen
Vanaf ons logies in het Hospice op de top liepen we vervolgens over de oude Romeinse wegen via het prachtige Aostadal naar de oude stad Ivrea aan de rivier de Dora Baltea en sliepen daar in het clubhuis van een wildwaterkanoclub. Na een doorwaakte nacht vanwege de herrie van het kolkende water, stapten we vier dagen door de vaak misprijsde – maar o zo interessante – rijstvelden richting de bergen achter Piacenza.
Vanuit die mooie stad – waar we nieuwe schoenen moesten kopen – ging het door de soms grillige en dan weer lieflijke Apennijnen over de rustieke Sisapas naar het marmer van Carrara aan de Ligurische zee. Het complex van de marmergroeven daar is overigens het oudste industriegebied ter wereld. Al van vóór de jaartelling wordt er nog dagelijks de zo gewilde witte of gekleurde steen in de bergen gewonnen. Zelfs de trottoirbanden zijn in Carrara en Massa van marmer…
Van Carrara liepen we door het prachtige Toscaanse land naar Lucca, Siena en het meer van Bolsena. In Lucca en aan het meer van Bolsena verwenden we ons op een paar luxere slaapgelegenheden, het waren dus niet altijd oerdegelijke kloosters of B&B’s en ostello’s met stapelbedden.
Een grote leegte overviel ons
Inmiddels liepen we in de regio Lazio en na een wandeling van zeven dagen bereikten we Rome en het Vaticaan. We overnachtten in het klooster van de Paters Salvatorianen op steenworp afstand van de St. Pieter. Hoe we daar belandden is een verhaal apart. Na een weekend van Rome genieten begaven we ons op de Via Appia Antica, richting Pietrelcina, onze eindbestemming in Campania, vlakbij de provinciehoofdstad Benevento.
We hadden toen 1200 km te voet door ‘la Bella Italia’ erop zitten, helaas. Een grote leegte overviel ons. Als je met een tempo van 5 km per uur door het landschap schuift zie en ruik je bijna elk detail van je omgeving. 1200 km achtereen vrolijk, vrij en genietend door Italië wandelen en volop genieten van zon, cultuur, de mensen, het eten en de wijn: iedereen zou er jaloers van worden!
Ook spraken we met de mensen die we onderweg ontmoetten of bij wie we aten of sliepen. Je hebt namelijk alle tijd voor een gezellig en informatief gesprek; in het Italiaans. Onze tweejarige Italiaanse les kwam ons daarbij erg goed van pas en het werd ook hooglijk gewaardeerd dat we die moeite hadden genomen. Dat we van Nederland naar Padre Pio liepen, daar snapten de Italianen helemaal niets van. Caminare?? Da Olanda a Pietrelcina?? zeiden ze dan. En dachten daarbij aan hun eigen gewoonte om voor elke honderd meter de auto te pakken; ze wezen nog nét niet op hun voorhoofd.
Wat heeft deze voettocht met ons gedaan? Een passage uit ons boek:
‘26 september 2013
Pietrelcina, we zijn er! We weten het, we zijn er, maar het dringt niet echt tot mij door. Guus beleeft het in zichzelf, in stilte. Hij kijkt in de studeerkamer van Padre Pio op het hoogste punt van het dorpje en mijmert. Hij maakt foto’s. Is in zichzelf. Ik wil het uitschreeuwen van vreugde en verdriet – dat we er samen helemaal naar toe gelopen zijn. Maar ook dat het voorbij is. 2162 kilometer hebben we samen gelopen en samen gevoeld. En nu, op deze plek, beleven we het einde van onze reis zó verschillend: ook dìt zijn wij, intens en ieder op de eigen manier. We hebben het er met elkaar over en we praten over onze verschillende manieren van het verwerken van deze emoties. Nu, hier op het eindpunt bij Padre Pio. We herkennen het inmiddels wel: uitbundig versus ingetogen.
Het kerkje waar Padre Pio zijn eerste missen opdroeg, de Chiesetta di Sant’anna, ligt op het topje van de heuvel. We wisten van ons eerdere bezoek, dat we ons daar in alle stilte konden terugtrekken en verder konden genieten van de sereniteit die zo bij dit einde van onze tocht hoorde. We hadden een prachtig uitzicht over het landschap van Campania. De zon scheen en het leven was mooi. We gingen naar binnen en ook daar, in dat stille kerkje, waren we alleen. Op een missiezuster na.’
Vier vrije voeten, een romantische voetreis van ’s-Hertogenbosch naar Zuid-Italië. ISBN9789402210712, verkrijgbaar via de website: www.viervrijevoeten.nl
Pelgrimstocht vanuit Den Bosch naar Italië
Pelgrimstocht vanuit Den Bosch naar Italië
Pelgrimstocht vanuit Den Bosch naar Italië