LezersverhalenNederlanders in Italië

Italiaanse politie steelt Dorries fiets

Zoals zoveel blonde Hollandse meisjes werd ook Dorrie verliefd op een charmante Italiaan. Ze verhuisde voor haar Massimo zelfs naar Perugia en werd er gelukkig. Maar een ding miste ze toch wel heel erg: haar fiets. Lekker trappen door de schitterende natuur in Umbrië of even op en neer naar de stad; Dorrie droomde er soms van…

Op een dag was het zo ver. Het elektrische wonder van de hedendaagse fietstechniek maakte het mogelijk de steile hellingen rond Perugia fluitend te bedwingen. Snel stapte ze op haar fonkelnieuwe exemplaar om met een grote glimlach naar het schitterende centrum van de eeuwenoude stad te rijden. Vervolgens moest ze dat karretje natuurlijk wel ergens kwijt, want haar afspraak zou zeker een paar uur in beslag nemen.

Net als in Nederland. Vastzetten aan een hek. In dit geval dat van de Fontana Maggiore in Perugia
Net als in Nederland, vastzetten aan een hek. In dit geval dat van de Fontana Maggiore in Perugia

Maar waar laat je een fiets in het centrum van Perugia?! Geen stalling, boom of lantaarnpaal te zien. Dan maar aan het dichtstbijzijnde hek, het hek rond de Fontana Maggiore, één van de bekendste en oudste fonteinen van Italië op het Piazza IV Novembre. Voor de toeristen onder u: deze fontein wordt gebruikt om het water op te vangen van Perugia’s eerste aquaduct. Waarvan akte.

Fietsi foetsi!

Toen Dorrie enkele uren later terugkeerde kreeg ze de schrik van haar leven: ketting doorgeknipt, fiets weg! “Hoe kan dat, we zijn hier toch niet in Amsterdam?!”, vroeg ze zich vertwijfeld af. Dorrie rende meteen naar het politiebureau, de Brigade Commando in het Palazzo dei Priori, om de hoek.

En wat bleek: de brandweer had het slot doorgeknipt en de politie had haar fiets gestolen! De baliebrigadier bekende dat ze de fiets inderdaad hadden meegenomen en trakteerde Dorrie bovendien op een bekeuring van 41 euro. “Wat?!!” “Ja mevrouw. Ten eerste heeft u het bord ‘verboden in te rijden’ genegeerd en ten tweede is het verboden op het plein te parkeren,” hield de strenge agent een verbouwereerde Dorrie voor.

Mevrouw mocht nog blij zijn dat ze haar niet hadden bekeurd vanwege de wet op monumentenschennis, want daar staat zelfs een celstraf op. Later bleek dat één van de agenten in paniek de chef had gebeld. Wat hij moest met de fiets, die al heel lang op het plein stond. Aan het bureau werden vervolgens de camerabeelden uitvoerig bestudeerd.

In Perugia en omgeving kan je prima fietsen. Bijvoorbeeld rond het meer van Trasimeno
In Perugia en omgeving kan je prima fietsen. Bijvoorbeeld rond het meer van Trasimeno

Woest

Dorrie was woest, ook omdat Perugia net een fietsvriendelijker beleid had ingevoerd. “Is dit het resultaat?! En waar moet ik mijn fiets dan kwijt als er nergens in de stad stallingen zijn?”
De gemeente had, net als veel andere Italiaanse steden, een leenfiets-systeem gelanceerd, enigszins vergelijkbaar met de witte fietsen van Amsterdam. Maar in Perugia zijn het elektrische fietsen, die je tijdelijk kan gebruiken.

Dorrie liet het er niet bij zitten; ze schreef brieven naar de gemeente, sprak de wethouder er op aan en ook de lokale media kregen lucht van de fietsrel. Die plaatsten niet alleen een groot interview met Dorrie in de krant, maar de hoogopgelopen kwestie kwam ook op de lokale televisie. Mensen spraken haar op straat aan: “Jij bent toch van die geparkeerde fiets?”

Alle media-aandacht leidde tot een verhitte en typisch Italiaanse discussies tussen voor- en tegenstanders. “Het was toch ook belachelijk dat ze die fiets aan een bijna 800 jaar oud monument had vastgezet? Die Nederlandse zou toch beter moeten weten nu ze al bijna 25 jaar in Italië woont.”

Dorrie verdedigde zich met de ware leeftijd van het hek, slechts 100 jaar namelijk, en dat je in Amsterdam, fietsstad numero uno, je fiets zelfs tegen het paleis mag zetten.

Fietsgate

Dorries ‘fietsgate’ kreeg zowaar een verrassende wending. Het gebrek aan stallingen was een goed punt van die eigenwijze Hollandse. Je moet je stalen ros immers ergens kwijt kunnen wanneer je de macellaio (slager) bezoekt. En wat te denken van de chaos in de stad als alle Perugini straks op de bicicletti springen? Meer fietsen rond de fontein kan echt niet!

De slimste ambtenaren werden aan het werk gezet om het ‘project fietsenstalling’ in goede banen te leiden. Weken, maanden, zelfs een jaar ging er overheen, maar toen was daar de blijde boodschap van de gemeente: Perugia krijgt echte stallingen! Van Italiaans design uiteraard, want het ijzeren krulwerk moet wel een beetje tonen.

Dorrie en de drie fietsenrekken van Perugia

De stijlvolle stalling

Op een mooie lentedag was het zover. Onder grote belangstelling van de pers onthulde de burgemeester de rekken. Drie stuks (!) maar liefst, zodat alle 160.000 inwoners en de honderdduizenden toeristen er gebruik van kunnen maken. Fraai zijn ze zeker, maar vorm gaat boven functie, zoals we gewend zijn in Italië.

Een last is het, want de drie obstakels staan vooral in de weg. Fietsen staan er zelden, ook omdat ze niet als stalling te herkennen zijn. De Il Giornale verslaggever wist gelukkig waar ze moesten staan, maar liep er eerlijk gezegd ook even straal voorbij, oeps.

Italianen en fietsen, er zal nog een hoop water door de Tevere moeten stromen voordat het echt goed komt. En Dorrie…? Die moest de bekeuring uiteindelijk gewoon betalen en had zowaar zelfs bijna een tweede bon te pakken. Toen ze haar fiets, zoals logischerwijs verwacht mag worden, met het voorwiel door de spleet van het modieuze rek duwde, schudde een gezagsdrager al snel zijn hoofd. Nee, dat was toch echt niet de bedoeling, mevrouwtje!

Nee nee, dit is niet de bedoeling, er tegenaan zetten per favore site
Nee nee, dit is niet de bedoeling, er tegenaan zetten per favore!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back to top button