Il Campanile in Markelo, Italiaans zoals het bedoeld is

Italianen genoeg in de Nederlandse restaurants maar niet allemaal eren ze de principes van het Italiaans culinair erfgoed. De familie Torella is wel op het rechte pad gebleven. Il Giornale ging daarom op culinaire missie in Markelo.

Nee, Markelo is niet het eerste waar je aan denkt bij een van de beste en oudste Italiaanse restaurants van Nederland. Toch runnen Geatano Torella en zijn Pia al meer dan 35 jaar hun zaak in het gemoedelijke Twentse dorp. Waar andere import-Italianen op het platteland zwichtten voor de Hollandse vraag naar voordelige maagvullers, bleef het stel de Italiaanse culinaire tradities altijd trouw. Ook toen de eerste klanten niet aten wat ze niet kenden.
Toch worden we bij het reserveren gewaarschuwd. Alleen even een pizzaatje eten gaat niet door. Die moet begeleid worden door een voor- en nagerecht.

Zoals het een goede Italiaanse familie betaamt staat nu ook zoon Riccardo in de keuken en dochter Laura bedient de gasten. De Markeloërs zagen ze opgroeien en weten inmiddels waarom vitello tonnato, en pasta carbonara wereldhits zijn geworden. Al lange tijd weet de rest van Nederland deze parel ook te vinden. Volkskrant criticus Mac van Dinther loofde de kwaliteit van de eenvoud. Na de publieksprijs voor Italiaans Restaurant van het Jaar in 2015, kwamen nog meer fijnproevers uit grotere steden op bedevaart. En omdat gasten van Il Campanile als dank voor het bezoek al 10 jaar onze krant cadeau krijgen, werd het hoog tijd dat onze redactie polshoogte kwam nemen. 

Toen de agenda was geprikt dachten we aan een zwoele augustusavond op het fraaie terras. Maar het grillige klimaat bracht kou en buien. Binnen voelden we ons echter snel op het gemak, ondanks dat alleen de skyline van Napels op de grote wand en onze krant trots in de vitrine, een echt Italiëgevoel gaf. Alles is gericht op de topkwaliteit in de keuken merkten we naar mate de avond vorderde. Die keuken heeft het nu wel iets makkelijker. Mede door Corona kromp de kaart tot slechts drie voor-, hoofd- en nagerechten. Als gast word je verleid voor het dagelijkse menu te kiezen. Met gedwongen minder gasten blijven deze nu wel langer aan boord om te genieten van Geatano’s en Riccardo’s keukenmagie. Het bevalt de Torella’s prima vertellen ze.

Vier klassieke Italiaanse tafel-etappes

Wij kiezen voor de vier klassieke Italiaanse tafel-etappes. Een romig soepje van pompoen is de onverwachte vijfde gang. Dat hadden we in augustus niet verwacht. Maar de rijke smaak belooft veel goeds voor het vervolg. De antipasti daarna hadden we wel in de agenda staan. Het is smullen van de eenvoudige gerechtjes die we zo goed kennen maar die helaas ook zo vaak met te weinig liefde en kwaliteit worden gemaakt. Daar hoeven we ons hier geen zorgen over te maken. Geatano en Riccardo koken zoals het ooit bedoeld is, op basis van de beste ingrediënten die eigenlijk geen tierlantijnen nodig hebben. De caprese is zoals het hoort. Eerlijk en gewoon goed en uiteraard buffelmozzarella. Het uitje met balsamico lekker zoet met subtiel zuurtje. De aranciniballetjes met erwtjes zijn knapperig en licht verteerbaar net als de Parmaham met meloen en de garnaaltjes.

De primo is een risotto met paddenstoelen en truffel. Prima op smaak, zacht, subtiel en gelukkig geen grote portie. Ongevraagd voegden we een paar extra peperkorrels voor de pit toe.

Vaak smaakt ons het voorgerecht het beste als de papapillen nog onbevlekt zijn en de maag rammelt. Maar voor Il Campanile’s secondo rijden we graag iedere dag een uur naar Markelo. De in een geweldige vissaus gesmoorde zeewolf is het klapstuk van de avond. Vol, gebalanceerd en zacht maar met voldoende structuur. De vis aangevuld met perfecte stukjes inktvis brengt ons in vervoering. Het rondje mosseltjes op de rand beschouwen we als gezellig decor, Zeeland is ook wel wat ver.
Net zo zacht als de vis is de tagliata di manzo die het hoofdgerecht afmaakt. Wederom klassiek, maar o zo heerlijk. Gesneden (tagliare) rundvlees met rucola en Parmezaan. We krijgen er een prima rode Valpolicella Ripasso bij te drinken die zich bij het vlees maar ook de vis goed thuis voelt.

Onze maag heeft het goed naar de zin. Van opstandig opblaasgedrag is niets te merken. Dit eten is puur en in balans. Dan zijn die klassieke Italiaanse etappes geen probleem, ook niet met een vijfde als bonus. Kom maar op met die dolce!

Ook dat stelt niet teleur. Sterker, we ontdekken een voorzichtig smaakavontuur. Eerst proeven we heerlijk en niet te zoet yoghurtijs. Romig en met een fors, bijna hartig zuurtje. Wij vermoeden dat een koe om de hoek hiervoor de handtekening heeft gezet. Daarbij een stevige mousse van mascarpone en, daar komt ie, gegarneerd met aardbeitjes gedrenkt in Sambucca. Een verrassende combi, lekker! De verkruimelde amaretti koekjes maken het af.

Helaas zijn er slechts enkele tientallen Italiaanse restaurants in Nederland, die de klassieke keuken zo serieus nemen als de Torella’s. In Italië zijn er vele duizenden, maar dat ligt niet om de hoek. Daarom betalen we met liefde de €49,50 p.p. voor het menu en 18 euro voor drie prima wijnen. Na een perfecte Italiaanse espresso stappen we met een glimlach in de auto direct voor de deur.

www.ilcampanile.nl

Meer goede Italiaanse restaurants in Twente

Heb je Il Campanile afgevinkt kijk dan ook eens in Enschede en Hengelo naar chefs die Italiaanse koken zoals het bedoeld is.