Er was eens een Lago di Garda

Door: Judith Coolegem

Aan de vakantie van 1957 koester ik fijne herinneringen. Misschien wel steeds fijnere, nu het steeds langer geleden is. Samen met mijn ouders vertrokken wij in onze zwarte DKW 3=6 naar Italië. De auto had op vele punten alles mee, vooral de zijramen die helemaal open konden. Het was een prettige bijkomstigheid gezien de heersende hittegolf in Italië.

En dat geldt ook voor de eerste stop op onze route: Venetië, de stad van het water. Een gondel bracht ons met de bagage naar het hotel. In de brandende zon was de verlokking van het koele water nauwelijks te weerstaan en zo verdween mijn hand al snel in het water. “Signora!” De gondelier waarschuwde mij voor de nare beestjes in het water en hup, de hand was snel weer binnenboord.

Venetië door de ogen van een negenjarige is trouwens niet de stad van waterwerken of rijke historie, maar de stad van het San Marcoplein. Echt waar, ik geloof dat ik elke duif heb voorzien van een weekvoorraad maïs.

Na drie dagen tussenstop reden we richting Malcesine, het Gardameer. Ik heb er leren zwemmen en kreeg een Deens vriendinnetje. En daar ontdekte ik in de huismeester van het hotel de zuidelijke mentaliteit van de Italianen. Tijdens een hoosbui, midden op de dag, gooide hij zonder enig systeem, hevig schreeuwend, de kussentjes van de terrasstoelen in een kar. In zijn haast om de zittingen zo snel mogelijk weg te brengen viel de kar ook nog eens om en lagen de kussentjes alsnog nat te worden op het grind. Er klonken Italiaanse woorden die ik tot op de dag van vandaag niet ben vergeten.

Na tien minuten was de bui over. En ook die van de huismeester. Doodgemoedereerd legde hij de ietwat vochtige kussentjes weer op de stoelen.

Het meisje van negen herinnert zich ook het roze sanitair in de kamer van papa en mama. Wauw. Eén probleempje: het roze toilet trok niet goed door. In de huismeester werd een helpende hand gevonden. Hoewel. Terwijl de vriendelijke man in het spiegelbeeld zijn uiterlijke schoonheid probeerde te verbeteren, wist mijn vader ondertussen de vlotter te herstellen. De huismeester draaide zich om, keek mijn vader vol bewondering aan en zei: “Lei, y una grande artiste!” Hij pakte zijn gereedschap en vertrok met een uitgestreken gezicht.

Het is prachtig wat vakantieherinneringen met je doen. Het fotoboek uit 1957 is een belangrijke geheugensteun, maar er zijn ook de flarden van ontmoetingen, de smaak, de geur en de rijke fantasie die het Malcesine van toen nog mooier, fijner en lekkerder maken. 54 jaar na dato vond ik het daarom tijd voor een sentimental journey. In de wetenschap dat het onbevangen meisje van negen inmiddels een ‘gerijpte’ vrouw en trotse (groot)moeder was, besloot ik met mijn Cees terug te keren.

Ook het dorp Malcesine is een grote meid geworden, getuige de vele bouwwerken aan de boulevard, maar gelukkig heeft het hotel de uitbreiding doorstaand. Hoera! Alleen de huismeester was niet meer. Bovendien had de hittegolf van 1957 plaats gemaakt voor een regen van pijpenstelen. Hadden mijn ouders een kamer met uitzicht op het Gardameer, Cees en ik zaten bij terugkeer drie hoog aan de straatkant. Het mocht de pret en het déjà vu niet drukken, en met wat rekken en strekken op de vensterbank, kon ik toch nog een klein beetje blauw ontdekken. Het roze sanitair daarentegen was geheel verdwenen; de badkamer was nu sfeerloos wit.

En ook op het terras van de kussentjes ervoer ik een sentimentele teleurstelling, want de leuke Franse stoeltjes waren vervangen door plastic kuipjes, zónder kussentjes. De volgende dag, bij stralend weer, op pad om de stad te herontdekken. Slechts de kleine haven kwam langzaam in mijn herinnering terug, maar daar bleef het bij.

Verder gewandeld naar Castello Malcesine, waar bruidjes en bruidegommen nu in de rij staan voor het Si-woord. Na de wandeling nog even zonnebaden op de vlonders, net zoals mijn moeder toen deed en toen weer terug naar de kamer. Maar wacht eens even… in die tuin staat nog steeds die boom. Zou dat dezelfde boom zijn als… Ja! talloze jaarringen later voelen wij elkaar opnieuw; die grote boom en dat kleine meisje. Een dikke zoen van nu voor toen en grazie Malcesine!