Een Italiaanse verjaardag
Auguri di buon compleanno! Verjaren in Italië, hoe doen ze dat?! We vroegen het Sytske Maaijen want die woont al lang in Italië. Toch verbaast ze zich nog steeds over de typische gebruiken. Grappig is vervolgens dat deze blonde Hollandse de Italianen verbijsterd achterlaat door de gewoonten volledig te negeren, dan maar even geen vrienden…
Sytske heeft het goed voor elkaar. Een mooi huis bij het Gardameer en leuke opdrachten voor lokale Italiaanse VVV’s in de buurt. Aangepast heeft ze zich zeker maar de Hollandse genen gaan niet verloren. Met een gezonde dosis eigenwijsheid trotseert ze de soms hilarische Italiaanse manier van leven die zelden ter discussie wordt gesteld. Sinds haar twee kinderen naar school gaan is het regelmatig bal.
Sytske vertelt ons dat ze onlangs jarig waren. Wij proberen dan om met slimme grote-mensentrucs het aantal kinderen op het partijtje zo beperkt mogelijk te houden, wetende dat we een week moeten bijkomen van de slopende anarchistische chaos die het spul veroorzaakt.
Kinderpartijtje in Italië
In Italië gaat dat anders. Het is sinds enige tijd namelijk gebruikelijk om de hele klas uit te nodigen, ja echt! En net als bij ons zitten die op veel scholen nogal vol. 30 koters dus die gezellig op de koffie komen. Met alle hands aan dek en een militaire planning is dat misschien nog net te doen, de juf of meester doet het immers iedere dag nietwaar?! Maar waar bij ons de ouders hun kroost afleveren en vertrekken, verwachten de Italianen meer. Die doen graag nog een hapje en een drankje bij je thuis en die smaken altijd naar meer. Gezellig toch?!
En zo ben je dagen in weer om de catering te organiseren want zoals u weet kom je er in Italie niet met een zak chips en Lidl wijntje vanaf. Hoe dat met 100 man moet als je in een van de troosteloze kleine flatjes in de stedelijke buitenwijken woont vertelt het verhaal niet.
Toen wij na een snelle rekensom Sytske vroegen of het dan klopt dat je met twee schoolgaande kinderen ongeveer wekelijks met ouders op een kinderfeestje bent, knikte ze bevestigend. Auguri di buon compleanno (gefeliciteerd met je verjaardag!).
Maar Sytske vond het dus wel gezegend. Als buitenlander blijf je toch altijd een vreemde eend dus het aantal kinderen werd gelimiteerd met een paar verongelijkte gezichten tot gevolg.
We hebben het trouwens niet gehad over de immense themataarten van populaire Tv-series die het nu goed doen bij de ragazzi. Een beetje bruidstaart is er niets bij. Flink doorsparen dus maar gelukkig is zo’n feestje ook kassa. Bruiloften, verjaardagen of andere hoogtijdagen; in tegenstelling tot de zuinige Nederlander geeft de Italiaan gul. Cadeaus kunnen niet duur genoeg zijn. Het liefst net even wat duurder dan het presentje van de andere gasten. En net als bij andere feestelijke gelegenheden zorg je dat je er op je paasbest uitziet, ook daar wordt niet op beknibbeld.
Als buitenlander blijf je toch altijd een vreemde eend dus het aantal kinderen werd gelimiteerd met een paar verongelijkte gezichten tot gevolg
Verjaardag met onbekenden, La festa dei coscritti
Een andere bijzondere verjaardagstraditie vertelde Susanne Uhl en Pieter Vening ons. Het stel woonde al jaren in Italie maar werd verrast toen Suzanne 60 werd. In veel kleinere plaatsen is het dan gebruik om dat te vieren met je leeftijdsgenoten. La festa dei coscritti wordt het genoemd. Zo wordt je dus spontaan uitgenodigd voor een verjaardag van een onbekende plaatsgenoot die even oud is. De gemeente zorgt opmerkelijk genoeg voor de persoonlijke gegevens en vervolgens schuif je aan voor een uitgebreide lunch met tijdgenoten. Iedereen mag komen en je mag zoveel gasten meenemen als je wilt. Zo hoef je nooit alleen je verjaardag te vieren! De kosten zijn wel voor eigen rekening.
Overigens kennen velen elkaar met name in kleinere gemeenschappen al sinds schooltijd. Daardoor wordt het een leuke reünie maar voor een buitenlander is het even wennen.
Suzanne vierde in ieder geval haar 60-ste verjaardag met dertig andere jarigen. Aan tafel zaten de plaatselijke carabiniero, de dame van het loket van de Poste Italiane, een schooljuf, een ex-burgemeester en vele onbekenden die inmiddels verhuisd zijn maar toch de uitnodiging ontvingen. Tussen de primo en de secondo werd de groepsfoto genomen en aan het eind was er taart in de vorm van het getal 60 met kaarsen. Susanne en Pieter genoten van een praatgrage buurvrouw, de gezellige knulligheid van een dorpsfeest en de zondagse pranzo;
“De dagen erna kwamen we op straat veel bekende gezichten tegen die we niet heel snel konden thuisbrengen. Als we dan verbaasd keken of even navroegen van waar we elkaar kenden was het meestal: “Il compleanno, I nostri primi 60 anni!”.
