De Italiaanse driewieler Ape

Iedereen die wel eens in Italië is geweest kent de Ape (spreek uit als apéé). Het schattige autootje met drie wielen. Dit Italiaanse icoon wordt is al meer dan 65 oud maar gaat nog lang niet met pensioen. Het veelzijdige wagentje is nog steeds populair, ook in Nederland. ABN-AMRO verlootte ooit zelfs een paar spiksplinternieuwe modellen onder de studenten die een rekening bij het bedrijf openden.

Antoinette Schotman woont al even in de Italiaanse regio De Marken en kijkt nog steeds geamuseerd hoe jong en oud van de ‘werkbij’ houden. Ze schreef de volgende ‘ode aan de Ape’ die al eerder in onze gedrukte krant verscheen.

Door: Antoinette Schotman

“Zie ik het goed ?… Ja ik zie het goed” Twee hoog bejaarde oudjes naast elkaar in een Ape. Man met hoed op achter het stuur en een mooi gekapte signora ernaast. Het is zondagochtend in het dorpje Barbara in Le Marche wanneer deze hoogbejaarden uitstappen op weg naar de zondagmis. Nu na enkele jaren zijn deze mooie taferelen voor ons minder hilarisch maar de Ape blijft ons boeien.

Het kleine werkautootje op drie wielen Ape (wat werkbij betekent) is na de oorlog geïntroduceerd met het idee een eenvoudig en goedkoop hulpmiddel voor bij het werk te ontwikkelen. In dat idee is men zeer goed geslaagd naar onze mening. De Ape is hier in le Marche een vast onderdeel van het straatbeeld. Meerdere malen per dag zwoegt een pruttelende Ape de heuvels op volgeladen met brandhout, wijn, groenten, huisraad etc.

Wanneer de Ape op bochtige smalle straatjes voor ons rijdt, bestuderen we iedere keer geamuseerd wat er allemaal in de laadbak gaat. De handige werkbij kan overal komen en dus ook overal stoppen. Mocht een smal straatje in een van de Italiaanse dorpjes geblokkeerd zijn dat is het van de tien keer negen keer het gevolg van een stilstaande Ape waarbij het oude baasje na het laden en lossen alle tijd neemt een ander oudje in het deurportaal bij te praten. We manen we ons tot geduld en denken “piano, piano ( rustig aan ) we zijn in Italië!”

[divider][divider]

Iedere keer als we weer een oud Italiaans echtpaar samen knus in de Ape zien rijden, vervallen alle oordelen over hun rijstijl en genieten we hoe efficiënt de bejaarden eigenlijk de Ape weten in te zetten om hun mobiliteit te kunnen handhaven terwijl een autorijbewijs hetzij er niet is hetzij het niet meer verstandig is dat te gebruiken. Groot gelijk denken we dan. Met een beetje geduld kan zo iedereen op de weg.

De moderne Ape

Een heel ander gevoel roept de moderne uitvoering van de Ape bij ons op. De mooie karakteristieke oude Ape’s in pasteltinten; roze, beige en lichtblauw moeten plaats maken voor ‘n strakke, hoekig vormgegeven Ape in fluorkleuren. Gaan de oude mannetjes maximaal 25 km per uur met hun Ape over de weg om de complexe verkeerssituatie te kunnen blijven overzien, de jongere bestuurder ziet de bochtige wegen als een geweldige kans zich voor te bereiden op een van de Ape-wedstrijden die er worden georganiseerd.

Een opgevoerde en bestickerde Ape lijkt hip te zijn onder jongeren, getuige de vele jongeren die bewonderend om de Ape en diens coureur lopen of staan. De werkbij lijkt vleugels te hebben gekregen. Daar waar de oude versie wat bokkig op gang komt, stuift de moderne Ape na het starten de weg op. Ook oppassen dus!

We zien liever de oude eivormige Ape. In de kwestie blijken we wat conservatief. Wij blijven graag in het oude beeld hangen. Maar de makers van de Ape: de fabriek Piaggio uit Toscane, zelf ook echte werkbijen, gaan terecht mee met de tijd mee. De onverwoestbare tweetaktmotor die nu zo’n 60 jaar zo karakteristiek het straatbeeld van Italië bepaalt, krijgt een andere kleur maar verdwijnen zal die zeker niet.

Antoinette Schotman