LezersverhalenLiguriëNederlanders in ItaliëNieuwsVakantie

Bussana Vecchia, het dorp dat niet bestaat

Door: Fiorella van Wel

In 1050 heeft de graaf van Ventimiglia boven op een rotsheuvel een kasteel laten bouwen. En wat ben ik deze man hier dankbaar voor! Dit was namelijk het begin van het dorp Bussana Vecchia, het dorp waar ik mijn hart aan heb verpand en mijn liefde voor Italië geboren is.

Idyllisch gelegen aan de Bloemenrivièra op de 1e heuvel vanaf zee, op enkele kilometers van San Remo en Imperia. Er heerst een magische sfeer die vele bezoekers betovert. De romantische steegjes, prachtige uitzichten over de zonovergoten zee… Het valt niet te omschrijven, je moet er gewoon geweest zijn om dit te begrijpen. Niet voor niets dat we in dit dorp getrouwd zijn. Ik kan me geen romantischer plek bedenken!

De aardbeving

Op 23 februari 1887 werd Bussana getroffen door een aardbeving.

Maar Bussana kent ook een ander verhaal. Op 23 februari 1887 werd Bussana getroffen door een aardbeving. Het was op een aswoensdag, en vele bewoners bevonden zich in de kerk. Het dak van de kerk stortte in, het dorp lag in puin. Vele bewoners vonden de dood.

In plaats van het dorp weer op te bouwen besloten de overlevenden om dit verdoemde dorp te verlaten. een paar kilometer verder, halverwege de heuvel, werd een nieuw dorp gebouwd, ‘Bussana Nuova’. Het oude Bussana, ‘Bussana Vecchia’, werd bijna een eeuw aan haar lot overgelaten en werd een spookstad. De straten lagen vol puin, huizen stortten steeds verder in en het dorp raakte uiteindelijk overwoekerd in de jaren 50.

Kunstenaars

Eind jaren 50 komen de eerste kunstenaars. Gefascineerd door het dorp en haar geschiedenis worden langzamerhand wat woningen ‘bewoonbaar’ gemaakt, maar er is nog geen elektra, geen water en geen riolering. Het dorp krijgt wel steeds meer aantrekkingskracht op kunstenaars over heel de wereld, waaronder mijn ouders Ansie en Peter van Wel.

Eind jaren 60 trokken zij als Amsterdamse hippies in hun lelijke eend door heel Europa, totdat zij in Ligurië aankwamen. Direct voelden zij zich thuis in deze prachtige regio en vriendelijke bevolking. Ze waren nog zeer jong en kregen goedbedoelde waarschuwingen om vooral niet naar Bussana te gaan. Het zou er spoken en er leefden enkel maar een paar gekke kunstenaars. Tja, wat doe je dan als je begin twintig bent?

Het kunstenaarsdorp Bussana Vecchia
Kunstenaars trokken naar Bussana, oa Ansie en Peter (foto) van Wel

Betoverd door het magische dorp

Aangekomen in Bussana raakten ze direct betoverd door dit magische dorp. Letterlijk over de puinhopen dwalend hebben zij een huis uitgekozen in het hart van het dorp om op te knappen. Of eigenlijk meer om een kamer stabiel te maken om daar een tent op te zetten voor paar dagen.

Maar dagen werden weken, en weken werden maanden. Het huis was een kamer, werden kamers en nu, na ruim 40 jaar, is het een prachtig huis geworden. Letterlijk met puin uit de straten en vooral met heel veel liefde opgebouwd. Elk steen, elk hoekje, elke kamer heeft haar eigen verhaal. En dit geldt voor heel het dorp. De een ziet het nog als een ruïne. Maar de meeste mensen, waaronder ik, vinden het een paradijs.

Het kunstenaarsdorp Bussana Vecchia
Het huis was een kamer, werden kamers is nu een prachtig huis geworden, met puin uit de straten opgebouwd.

Bussana bestaat niet

Officieel is Bussana nog steeds een ruïne en bestaat het eigenlijk niet. Maar inmiddels is het wel een bruisend dorpje geworden met aantal leuke restaurants, barretjes, B&B’s en diverse kunstgaleries, waaronder die van mijn ouders in de eerste straat van het dorp. Regelmatig zijn er optredens, zoals muziek, theater, dans enz. georganiseerd door de bewoners of door kunstenaars van buitenaf, die inmiddels dit dorp ook in hun hart hebben gesloten. Vaak zijn dit spontane optredens van bekende en minder bekende artiesten die gegrepen worden door de magische sfeer.

Het kunstenaarsdorp Bussana Vecchia
Fiorella en Peter van Wel samen met ouders Ansie en Peter

Zo kan het ook zomaar voorkomen dat op een zondagochtend de Russische ex-president Gorbatsjov in je straat loopt, of de Frank Zappa band spontaan in de kerk optreed! Er is nog steeds geen burgemeester en er zijn geen officiële straatnamen of huisnummers. De paar straatnamen die er zijn hebben de dorpsbewoners zelf gegeven. Meestal vernoemd naar personen die veel voor ons dorp betekend hebben.

Zo ben ik ook zeer trots erop dat wij nu in ‘Via Peter van Wel’ wonen, vernoemd naar mijn vader. De post wordt pas sinds paar jaar in begin van ons dorp bezorgd in geïmproviseerde brievenbussen. Vaak is er één brievenbus voor meerdere bewoners bestemd. Enkele jaren geleden moesten we naar het postkantoor in een nabijgelegen dorp om te vragen of er misschien post voor je was. Dus dit is al weer een kleine vooruitgang. En ik denk dat dit ook wel symbool staat voor het dorp, dat stapje voor stapje groeit, maar toch altijd haar authentieke charme behoudt.

Uitzicht op zee

Mijn jeugd in Bussana

De eerste keer dat ik in Bussana kwam was ik pas drie maanden oud. Gedurende mijn hele jeugd hebben we zomers in Italië gewoond en ‘s winters in Nederland. Er is geen verkeer mogelijk in het dorp. Dus als kind was het een groot speelparadijs. Kan me geen mooiere plek bedenken waar je verstoppertje kan spelen! Lekker lopend naar het strand, wat schelpjes en stenen zoeken die ik dan moest optellen…dat was dan meteen mijn rekenles van die dag en had ook meteen dan gymles gehad. Wat wil een kind nog meer!

Het kunstenaarsdorp Bussana Vecchia
De galerie van papa en mama

Vwo en de Universiteit heb ik wel helemaal in Nederland gedaan, maar elke vakantie was ik weer in Bella Italia te vinden. Een aantal jaar geleden hebben we deze traditie opnieuw kunnen oppakken. Ik heb het grote geluk gehad dat ik ook tijdens mijn studie veel baantjes heb gehad die met Italië te maken hadden. Na de universiteit kreeg ik meteen een baan aangeboden bij het Italiaans Verkeersbureau in Amsterdam. Erg leuk, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ook al kwam ik voor mijn werk regelmatig in Italië, maar met vijf weken vakantie per jaar daarbij opgeteld was het toch veel te kort voor mij.

Het kunstenaarsdorp Bussana Vecchia

Stoute schoenen

En zo heb ik in 2004 mijn stoute schoenen aangetrokken en mijn eigen reisorganisatie begonnen: CasaMia (www.casamia.nl). We verhuren vakantiewoningen in heel Italië, van knusse appartementen in agriturismi tot luxe villa’s. Super spannend natuurlijk en er komt veel bij kijken. We bezoeken ook alle accommodaties persoonlijk en zoeken echt de plekjes waar je je gewoon direct thuis ‘a casa mia’ voelt.

Mijn man had nog een fulltime baan maar heeft een paar jaar geleden dit opgezegd en we zijn samen verder gegaan met ons bedrijfje. Dit gaf ons ook de mogelijkheid om paar maanden per jaar in Italië te wonen. ‘s Zomers verruilen we onze standaard eengezinswoning in Almere voor ons huisje uit 1300 in het middeleeuwse Bussana. Een groter contrast kun je haast niet bedenken! Maar misschien dat je daardoor juist beide culturen zo gaat waarderen. Ik prijs mezelf dan ook zeer gelukkig om zowel de Nederlandse als Italiaanse cultuur te kunnen omarmen.

Meer kunstenaarsdorpen in Italië

Lees ook het verhaal over Pietrasanta in Toscane

Een reactie

  1. Leuk verhaal Fiorella. Ik denk met veel genoegen terug aan mijn bezoek aan en expositie in het bijzondere Bussana Vecchia en vooral aan het aanstekelijke enthousiasme hiervoor van je geweldige vader. Heel veel succes met Casamia en veel groeten, ook aan je moeder en je man,
    Yvonne Melchers

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back to top button