algemeenLezersverhalenLiguriëNederlanders in Italië

Liefde voor de traditie. Lezersverhaal van Joëlle vanuit Dolcedo, Ligurië

Door: Joëlle Renders

Het is ongekend wat een schitterende winter we hebben gehad! Nou ja, het was nauwelijks een winter te noemen, maar schitterend was het wel. Zelfs eind december konden de kinderen nog in het zonnetje en zonder jas op het terras spelen. Het nieuwe jaar hebben we op 1 januari ingeluid met een kopje koffie bij een barretje aan zee. Hoezo winter?!

De kinderen spelen in een winters zonnetje op het dakterras
De kinderen spelen in een winters zonnetje op het dakterras

Op het moment dat ik dit schrijf valt er regen in Dolcedo. Het is de eerste regen van het jaar en die druppels zijn zeer welkom. Gek eigenlijk, dat ik nu blij ben met regen. Dat had ik in Nederland nou nooit… Dat is dus verplicht film kijken met z’n allen op ‘het grote bed’. Nou ja, groot zou ik het niet willen noemen, met dat ronddraaiend grut op een bed van 120 centimeter breed. Maar ach, het mag de pret niet drukken. Het is tenslotte maar voor een dagje. Morgen schijnt de zon!

Februari in Ligurië

De maand februari staat in het teken van de allerlaatste olijvenoogst. Daarna is het netten weghalen, snoeien en… carnaval! Wie had kunnen denken dat ik me nog eens actief zou inzetten voor het carnaval?! De voorbereidingen voor Carnevale Vecchio zijn op dit moment in volle gang. Het carnaval wordt hier traditioneel gevierd op het moment dat het carnaval eigenlijk al voorbij is: namelijk in de eerste week van de vastentijd.Vandaar ook de naam: oud-carnaval.

De Pentolaccia vol met snoep
De Pentolaccia vol met snoep

Geen zuipfestijn, maar popcorn, cola en coriandoli. In Italië heb je coriandoli om mee te strooien, papiersnippers die we in Nederland confetti noemen. Confetti zijn hier echter kleine harde snoepjes: versuikerde amandelen of chocola die gegeven worden bij feestelijke, officiële gebeurtenissen zoals afstuderen, huwelijk ofgeboorte.

Carnaval

Carnaval is hier nog een intiem en gezellig feest voor kinderen in plaats van een groots commercieel gebeuren. Ieder jaar hangt er een Pentolaccia op het plein. Dat is een grote zak, helemaal vol met coriandoli en snoepjes. Alle kinderen mogen er om beurten tegenaan slaan en als de zak open scheurt kruipen alle kinderen, groot en klein, over de grond. Allemaal duiken ze onder de Pentolaccia om zoveel mogelijk snoep te verzamelen.

Confetti? Nee! Die kun je eten. Coriandoli zul je bedoelen!
Confetti? Nee! Die kun je eten. Coriandoli zul je bedoelen!

In Nederland heb ik me nooit bezig gehouden met carnaval, maar hier organiseer ik enthousiast mee! Het is geweldig om te zien hoe kinderen zich op eenvoudige wijze vermaken. Rustig, kalm, gemoedelijk en tijdloos. Het zijn kernwoorden voor zoveel van hier, gebeurtenissen waar ik echt van ben gaan houden. Ieder jaar weer hetzelfde. Gek genoeg niet vervelend saai, maar prettig vertrouwd, deze mooie pure tradities.

Vrouwendag

Toch zijn er ook tradities waar ik niets mee heb, zoals het gecommercialiseerde Festa della Donna: de dag van de vrouw op 8 maart. Het is gebruikelijk dat mannen die dag Mimosa geven aan hun vrouw, collegae en andere dierbaren. Ik heb nog nooit Mimosa gekregen, maar gelukkig weet ik ook zonder deze heerlijk ruikende gele bolletjes dat mijn man van mij houdt.
Mimosa gebruiken wij wel altijd voor de aankleding van het kleine kapelletje bij ons boven op het land, midden tussen de olijfbomen. Daar is een kerkje uit 1200, toegewijd aan San Antonio. Voor het feest van deze heilige is er één keer per jaar een mis in dit kapelletje, verder wordt het kerkje nauwelijks gebruikt.

Mimosa op het altaar bij S. Antonio
Mimosa op het altaar bij S. Antonio

Echt iets voor hier: gewoon doorgaan met een oude traditie. Iedereen komt trouwens te voet, want een auto kan er niet komen. Ook de dametjes (soms van toch zeker tachtig jaar!) lopen vrolijk kletsend, met af en toe een adempauze, de berg op. Ze nemen allemaal iets mee, vaak zelfgemaakt, voor de Rinfresco. Ook al zijn er maar tien mensen, maakt niet uit, Rinfresco moet er zijn!
Het zijn dit soort oude tradities die ik tegenkom en waar ik langzaam onderdeel van wordt. Heerlijk. Het is geen verval maar een terugkeer naar iets oorspronkelijks.

Willem van twee

Voor onze Willem – van tweeënhalf – is het stilzetten van de tijd een favoriet spelletje. Hij klapt dan in zijn handen en wij mogen allemaal niet bewegen totdat hij met zijn tong klikt. Als het toch in het echt zo makkelijk was… Ik raak diep in gedachten verzonken en ik denk toch echt dat deze stilstand, deze tradities die ik hier ervaar, géén achteruitgang zijn. Integendeel zelfs, want ze behouden iets moois wat zeker gekoesterd moet worden. Ik hoop maar dat dit rustieke plaatsje nog lang stil kan staan. Met één handklap: voor Willem, voor de kinderen van Willem en voor de achter-achter-achter-achterkleinkinderen van Willem.

Lees ook eerdere verhalen in de serie van Joëlle in Dolcedo
Deel 1. Levend van de liefde
Deel 2. Wintertijd, olijventijd
Deel 4. Palmpasen 

Joëlle maakt ook heerlijke olijfolie die via haar site snel geleverd kan worden. www.olijfolie.it

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back to top button