Drie Italiaanse liefdesverhalen

Italiaanse mannen hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de Nederlandse vrouw. Doorgaans blijft het bij een vurige vakantieliefde maar niet zelden leidt het tot een echte levensverbintenis.

We weten niet precies hoeveel Nederlands-Italiaanse huwelijken er zijn maar wel dat er bij twee van de drie gevallen sprake is van een huwelijk tussen een Italiaanse man en een Nederlandse vrouw. Met name in de jaren zestig van de vorige eeuw vonden veel Italiaanse gastarbeiders een Nederlandse vrouw.

Op deze Valentijnsdag Drie Italiaanse liefdesverhalen over de Nederlands-Italiaanse liefde.

Noortje & Piero

“Eerlijk gezegd was Piero een vakantieliefde, die na jaren en via omwegen tot een huwelijk leidde. Wonderlijk eigenlijk. Hoewel we besloten om in Brescia te wonen, precies op de helft tussen mijn Amsterdam en zijn Reggio Calabria, zijn we in Calabrië getrouwd. Zo hoefde de enorme familie van Piero niet te reizen en de Nederlandse kant deden we er een plezier mee, want die wilden Zuid-Italië weleens zien!

De bruiloft werd gehouden op een prachtige locatie met uitzicht op zee, van een vriend van de familie die een paar maanden ervoor aan de keukentafel van mijn schoonmoeder was uitgenodigd om de prijs te bespreken. De kapper deed mijn haar en dat van alle Nederlandse vrouwelijke familieleden in ruil voor een uitnodiging en toen ik wilde uitleggen hoe ik mijn haar wilde, antwoordde hij: ‘Ik ben hier de kapper, ik weet zelf wel wat jou mooi staat’. Bij de bloemist koos ik witte tulpen zonder extra groen, maar ik kreeg te horen dat ‘un po’ di verde ci vuole sempre,’ een béétje groen altijd moet. De nicht van mijn schoonzus deed de make-up en vroeg wat ik wilde, waarna ze ferm zei: ‘Géén zwart om je ogen! Daar ben je te blond voor en geen grijs/blauw, maar groen, dat staat je mooi!’ Bij de bruidstaart gebeurde eigenlijk hetzelfde, want de banketbakker wist toch zeker beter dan ik wat de gasten hier in Calabria lekker zouden vinden. Bij het proeven van het menu hoefde ik maar te zeggen dat ik Risotto alla Bergamotto heerlijk vond en iedereen verzuchtte al dat de mensen Risotto all’Arancia vast en zeker meer zouden waarderen. Maar iedereen bleef me uiterst vriendelijk op mijn hart drukken dat ik de bruid was en dat ik toch vooral moest kiezen, want het was tenslotte mijn dag! Ja ja.

Na aankomst van alle buitenlandse gasten, hebben we ze eerst de prachtige dorpjes Scilla en Pentidattilo laten zien. Bij het vrijgezellenfeest kwamen alle Italiaanse en Nederlandse vrienden samen in een leuke bar en daarna was er voor de Nederlandse gasten een B&B gehuurd aan het strand. De zee is in september namelijk nog steeds heerlijk.
In tegenstelling tot de Italiaanse gasten, die voor de gelegenheid uiterst chique jurken met accessoires hadden aangeschaft, hadden sommige Nederlandse vrouwen kleurrijke combinaties aan die meer aan strandjurken deden denken. Dat was wel even slikken voor de pastoor in de kerk, die verder heel modern was overigens. Hij stond erop dat hij bepaalde dingen in het Nederlands zou vertellen en dat mijn niet katholieke Nederlandse vriendin ook iets zou zeggen.

Ja, het was een echte Zuid-Italiaanse bruiloft met zeezicht, (te) veel lekker eten en zeer gesoigneerde Italiaanse gasten met een vleugje Nederlandse traditie. De Nederlanders waren verrast door de grote hoeveelheid eten en de aandacht die de Italianen aan hun uiterlijk hadden besteed. En de Italianen keken op van de creatieve Nederlandse inbreng, zoals de gezongen levensloop, Nederlandse muziek en speech van mijn vader. In het Italiaans!
Inmiddels hebben we twee kinderen, Nina (11) en Antonio (8), en wonen we aan het Lago d’iseo, waar ik werk als tolk/vertaalster. Ik vertaal de meest uiteenlopende teksten en werk voor rechtbanken, en Piero heeft een blog over Amsterdam, waar hij zoveel mogelijk informatie geeft over Amsterdam in het Italiaans. Samen schrijven we er artikelen over. We zijn erg gelukkig in Italië en mijn kinderen krijgen het beste van twee culturen mee.”

Karin & Marcello

“Op Italiaanse huwelijksuitnodigingen staat meestal alleen het adres van de kerk en het tijdstip plus het adres van het restaurant. Een ceremoniemeester, een tijdschema of indeling van de dag bestaat niet echt. Italianen houden niet van super georganiseerde dingen of beter gezegd: misschien houden ze er wel van, maar is het gewoon niet hun sterkste kant. Verder zie je in Nederland vaak uitnodigingen voorbij komen met een dresscode om te voorkomen dat mensen in korte broeken of jeans aan komen zetten. Dat is in Italië compleet overbodig, omdat iedereen hier vooral overdressed en nooit underdressed is. Italianen hebben (kleding)stijl en op bruiloften zie je dat ook; altijd mooie jurken, pakken, schoenen en accessoires. Ik vind het eerlijk gezegd ook een beetje raar om een soort kledingadvies aan je gasten te geven, maar een Nederlandse vriendin verzekerde mij dat je anders echt mensen krijgt die in hun vrijetijdskloffie komen aanzetten. Ach, misschien ben ik al te lang in Italië.

Marcello D’Errico en ik zijn in de katholieke kerk getrouwd, ondanks dat ik niet katholiek ben en hij geen eerste communie en vormsel gedaan heeft. Dat was zijn moeder bij het vierde kind vergeten. Hoewel ik niet katholiek wilde worden, hebben we op de trouwdag veel goed gemaakt; de eerste communie en het vormsel van Marcello, onze huwelijksvoltrekking en de doop van onze dochter Sofia, die net 1 jaar was geworden. Mooi toch?
Dat kerkje staat bij ons in de straat in Camponogara, dus dat was een klein stukje met onze fantastische oranje VW-bus uit 1973. Na een aperitief bij ons thuis met Calabrese en Nederlandse specialiteiten én een stuk Italiaanse bruidstaart kregen alle gasten een routebeschrijving richting Fusina. Daar lag een boot om ons naar het eilandje Burano te brengen met een korte tussenstop op het Piazza San Marco. Met alle gasten hebben we een korte wandeling over Burano gemaakt en in een typische trattoria gegeten. Veel vis en schelpdieren uiteraard, volgens de Venetiaanse traditie. Heerlijk genoten van de ondergaande zon en de romantische stad.

Over romantiek gesproken, mijn trouwjurk was rood. Het is de kleur van passie en liefde, ik vind het mooi en ik wilde niet traditioneel in het wit trouwen. We woonden al een paar jaar samen en hadden inmiddels twee kinderen. Toch denk ik dat de meeste Italiaanse vrouwen net zoals de Nederlandse wel in het wit trouwen, of ze nou samenwonen of niet. Ook aan de traditie van de bomboniere deden wij niet mee. Het is een aandenken met bruidssuiker, maar dat zijn over het algemeen de meest smaakloze beeldjes, vaasjes, schilderijtjes en andere prullaria. Sommige Italianen hebben een soort vitrinekastje waar ze dit inzetten en dat wilden wij onze (Nederlandse) gasten niet aandoen! Ach, zo zullen de Nederlandse gasten terugdenken aan een Italiaanse bruiloft en de Italiaanse gasten aan een Nederlandse bruiloft in Italië. Het was een dag die dan ook nog regelmatig ter sprake komt in ons B&B!”

Nel & Giuseppe

“Ik was 24 toen we trouwden, precies vijftig jaar geleden. Eigenlijk wist ik nog niets van het leven, maar toch durfde ik het aan met Giuseppe. Hij was een gastarbeider, zoals je er heel veel had in die jaren. Een tante van een vriendin had een paar van die Italianen in de kost en dat vond ik eigenlijk wel interessant, haha. Daar zag ik hem voor het eerst en toen we als meisjes uit Alkmaar gingen dansen bij het Wapen van Heemskerk, kwam ik Giuseppe weer tegen. Het was een dancing zoals dat toen heette, maar het had meer weg van een huwelijksbureau. Bijna alle jongeren uit de regio vonden daar hun partner.
Ja, Giuseppe drong nogal aan, moet ik zeggen. Misschien ook omdat hij behoefte had aan liefde en een stukje zekerheid of rust in zijn leven. Giuseppe komt van het arme Uta op Sardinië en het buitenland was voor hem een kans op een betere toekomst. Zodoende greep hij al het werk aan, van de mijnen tot de hoogovens.

Mijn ouders schrokken best toen ik met een Italiaan thuis kwam. Wat wisten zij nou van dat land? Nee, ze stonden niet bepaald te trappelen en ik werd ook door iedereen gewaarschuwd, zelfs door de pastoor, maar toch zijn we vrij snel getrouwd. We waren verliefd en mijn ouders waren als de dood dat er voor het huwelijk al ‘iets’ zou gebeuren, begrijp je?! Bovendien mocht je niet samen reizen als je niet getrouwd was, terwijl we graag naar Italië wilden. Maar voordat we in de kerk konden trouwen, moesten we wel wachten op het vormbewijs uit Italië.
Een feestdag? Ben je gek! Nee hoor, het was ’s morgens trouwen bij een Italiaanse pater en even snel naar het stadhuis en ’s middags gingen we al naar Sardinië. Van een feestelijke bruiloft met veel vrienden en familie was niet echt sprake. Er was bijna niemand uit Italië, want dat konden ze echt niet betalen. Ook daarom gingen we nog diezelfde dag naar Uta. Ja, ik geloof wel dat ze blij met me waren, al vroegen ze meteen of ik zwanger was. En ze waren heel blij dat hun zoon goed terecht was gekomen. Zijn moeder is trouwens nog eens een weekje bij ons geweest in Alkmaar, maar ze was hier doodongelukkig.

Het is niet altijd makkelijk om met een buitenlandse man getrouwd te zijn en voor hem geldt eigenlijk hetzelfde. Zeker in die tijd. Het was zo anders, dat kun je je niet meer voorstellen. Twee verschillende milieus, twee culturen, twee talen en daarnaast had je natuurlijk de buitenwacht die een mening had. Grappig om te vertellen misschien is dat de inburgering in die tijd precies andersom ging. Hoewel we in Nederland bleven wonen, kreeg ik geld van de Italiaanse Staat om hier Italiaans te leren, haha!
Maar goed, 50 jaar later zijn we samen en allebei nog altijd gelukkig in Alkmaar, met onze kinderen en kleinkinderen. En hoewel de gezondheid van Giuseppe niet geweldig is, gaat hij nog regelmatig even terug naar Uta. Even terug naar familie en vrienden. Vroeger ging ik mee, maar ik ben er inmiddels al een paar jaar niet meer geweest. Het is goed zoals het is.”

Lees ook: Enkele reis Rome voor Marina en het verhaal van Natalja en Emilio.